Diğer tüm taşları yıkan; en baştaki domino taşıdır. Bir taşla devrilir tüm “dayanıksız” düşünceler, dostluklar, aşklar,sevgiler…

Hangi nedendir yalnızlığımızı yaratan ve suçu üstüne atmamız gereken? Aslında hep yalnızmışız, yalnızlığımızın suçunu yükleyecek bir neden ararken.

“Sorun mu var?” derler,anlatırsın…anlattıkça yalnızlığınızdır büyüttüğünüz. Çünkü dinlemezler, sadece duyarlar…paylaşamazlar…çünkü onlarda yalnızdır…bir dünya kalabalığın içinde…tıpkı benim gibi…tıpkı senin gibi.

İnançsızlığım,çıkarcıların çıkar dünyasına…ben domino etkisini başlatmamak için çabaladıkça…zorla iteklediler yalnızlığa…

Her huzuru yerle bir ettiler, ne aşk, ne sevgi…yine de az biraz kırıntılar var…yeterli mi?…eh işte.

Diyordu ki; ‘’yerlere vurman gerek bazen kendine çıkabilmek için, yaşama gülmen gerek ağlamaya güç kazanmak için”.

Çok doğruymuş…

21.05.2005..."Bir yolculuğa doğru" . Beran