Ne kadar zor…21.yüzyılda olmak, Türkiye’de olmak ve de insan olmak

Yanı başımızdaki koskocaman bir dünyayı aval aval seyreden olmak...

Başında türbanlı, boynunda poşulu ya da Bodrum’da ikoncan olmak… her daim öteki, mütemadiyen beriki olmak, bir türlü kendimiz olamamak…

Diyarbakır’da kürt, Sivas’ta alevi, İstanbul’da ermeni olmak…

Her harekete, her söze gardiyan olmak…hep eleştiren ama hiç çözemeyen olmak…

Bize bizden başka dostun olmayacağına inanmak, inandırılmak…aynı yüzyıl insanlarının yer küre üzerinde farklı yaşamları olduğunu bilmek ve buna iç geçirmek…

Çocuk olmak, kadın olmak, gay olmak, yaşlı olmak, engelli olmak…

Aile olmak…

Her gün tedbirli yaşamak zorunda olmak, sevgili ile parkta otururken bile tedirgin olmak…

Seçeneksiz olmak…Korkmak…

Sokakta yanı başımızda yürüyen insanla bir “günaydın” ı bile üleşmezken, sanal derinlikte bir şarkıyı, bir videoyu, bir şiiri, belki de bir fotoğrafı habire üleşmeye çalışmak…

Kendimize yabancılaşmak, topluma azalmak, yalnızlığımıza çoğalmak…

Ayrışmak, ayrışmak…zerrelerimize kadar ayrıştırılmak…

Nefretle yatıp, kinle kalkmak…bir güzel söze hasret kalmak…

Neden fakiriz, neden demokratikleşemiyoruz, neden birbirimizle kavgalıyız, neden gelişemiyoruz, neden öldürülüyor, neden düşüncemizi söyleyemiyoruz?

Neden darbelerden, işkencelerden geçiyoruz, neden ırkımıza göre ayrılıyoruz, neden inandığımızı ya da inanmadığımızı açıkça yaşayamıyoruz?

Bu topraklar bu kadar kısır mı?

Böylesine tohumsuz, bereketsiz, böylesine akıldan eksik mi bu topraklar?

Böylesine çöl mü bu topraklar?

Sudan, mavilikten, umuttan böylesine uzakta mıyız?

İnsanlar; binlerce yıl önce sabah erkenden kalkıp, bir su kenarına yerleşmiş oraya vatan demişler. Sonra dar gelmiş dere boyu, başka derelerin ardına düşmüşler.

İnsanlar; tarihler boyunca kendilerini güvende hissedecekleri, toprağından verim alabilecekleri, güneşin onları ısıtabileceği, huzurun sarabileceği yerleri aramışlar.

Bizler de Türkiye’yi bulmuşuz…

Ama;

Ne kadar zor …21.yüzyılda ve de Türkiye’de insan olmak

Ve kahretsin ki “insan” olduğumuzu unutmak…