Hadi gülümse anneanne

Bugünlerde daha bir sıklaştı dönüp dönüp geri bakmalar…neler neler yaşanmış, kimler gelmiş ne çabukta gitmişler.

Sevgiler ömrüme ömür katmış, kırgınlıklar çentik atmış…

Ekranda torunumun yüzünü görüyorum, yazmayı bilse yazacak klavyede, anneannesiyle chat yapacak…iki nokta üstüste aç parantez… “Hadi gülümse anneanne”.

Devir tuşlu duygular devri. Ne çabuk geçtik biz bu devre…daha dün heyecanlar tuşsuz volta atıyordu yüreğimizde.

Şimdiye kadar geçmek bilmeyen zaman nasıl da hızla tükeniyor. Ne zaman sabah ne zaman akşam?

Bugün gündüz geceye eşit…ne gündüzü ne de geceyi elde tutamadıktan sonra eşitlense ne olur, biri diğerinden uzun sürse ne olur?

Böyle zamanların şairidir Ümit Yaşar Oğuzcan…tam da zamanında gelir, vurur da vurur hüznün taa en dibine;

“Ne zaman baksam çevreme elli yıl sonra
Hep aynı gördüklerim; bir keşmekeş, bir bozuk düzen
Bir lokma ekmek uğruna tükenmesi insanların
Yaşamak ve ölmek için hep aynı neden


Sefil doymazlık: ete, kana, paraya
Öylesi bir açlık ki eksilmeyen, bitmeyen
İnsan, ezebildiğince mutlu insan, oğul
Nereye gidersen git hep o tuzak, o dümen


Küçük hesaplarla kabaran büyük hesaplar
Ve değişmez çığlığı insanoğlunun: Ben, ben, ben!"
Sen yok musun? Onlar yok mu? Biz yok muyuz?
Nereye bu gidiş? Delicesine pupa yelken


Söyle neyi değiştirebilirsin ki tek başına
Yıldırırlar, sustururlar vururlar seni de hemen
Düşler bitmişse, gerçekler bir tokat gibi inmişse
Tek başına mutlu ol bakalım, olabilirsen


En güzeli sevmek diyeceksin insanları tümüyle
Usanmadan, bir şey ummadan, beklemeden
Ver, durmadan ver, eller uzanmış, baksana
Ver ki; kurulsun sofra, başlasın şölen


Bir yanda umutların, düşlerin, düşüncelerin
Bir yanda aldığını geri vermez koca bir evren
Bak! Bütün ağızlar yutmaya hazır seni
Bir noktadan, bir lokmadan başka nesin sen


Dönüp gerilere bakıyorum, bir de kendime
Elli yıl geçmiş, ha gün, ha yarın derken
Değişen birşey yok, bir şaşkın benden başka
İşte aynı yol, aynı kapı, aynı merdiven


Hani nerdeler? Kimi yitmiş kimi gitmiş dostların
Bir ak saçlı anan kalmış yolumu bekleyen
Sabah-öğle-akşam...Hep o tekdüze yaşam
Ve kırılmış bir kalple yorulmuş bir beden


İşte böyle geçti yıllar, bozbulanık
Ben sevdim, ben ağladım, başkalarıydı gülen
Ne zaman uzattıysam ellerimi, parçalandı
Mutluluk serseri bir mayındı denizlerimde yüzen”.

Savrulmuşuz yurdun dört bir yanına, zaman dört nala…sevdiklerimin gülen yüzleri ekranların arkasında kaldı.

Yine de her yeni günümü öpüp başıma koyuyorum…iyi ki sevdiklerim varlar.